Daar zijn we weer!

Ik zal maar beginnen waar ik bij mijn blogs geëindigd ben.

21-04-2010

Ik moest me om 8uur melden bij de verloskamers. Eerst werd
alles uitgelegd wat ik ongeveer kon gaan verwachten en wat onze wensen waren
als onze kindjes geboren waren. We hebben gekozen om ze niet in het ziekenhuis
te laten voor eventuele onderzoeken, maar om onze kindjes mee te nemen en (stiekem)
bij mijn oma haar graf te begraven. Na alles te hebben besproken werden om 9uur
de eerste tabletten ingebracht. Dit zou elke 4uur gaan gebeuren en ik moest er
al rekening mee gaan houden dat ik ook een nachtje zou moeten blijven. Om 13:00
en 17:00 werden de tabletten weer ingebracht en had ik vanaf 13:30 last van
menstruatiepijn. S’middags zijn mijn moeder, schoonmoeder, 2 nichten en mijn
vriendin nog even langs gekomen om me een beetje te steunen en dat deed me erg
goed. Mijn moeder en schoonmoeder kwamen om een uur of 19:00 weer langs met
Kyenta en dat deed me natuurlijk helemaal goed even lekker kunnen knuffelen met
ons mooiste wondertje. Rond 20:00 brak mijn vruchtwater en om 21:00 werden onze
kindjes geboren. Ik heb toen heel lang gehuild met Dave samen en we hebben onze
kindjes bekeken. Ik was best wel bang dat ik het eng zou vinden, maar dat was
natuurlijk helemaal niet zo. Wat ben ik blij dat we ze hebben kunnen zien. De
ene had zijn handje op zijn wangetje en je zag duidelijk alle vingertjes met
nageltjes, hun neusjes, oortjes, voetjes zo lief en klein. Daarna hebben we de
bel ingedrukt zodat de arts zou komen. Toen was het wachten of de placenta
helemaal los zou komen, maar dat was niet het geval. Toen hebben ze besloten
dat ik alsnog gecuretteerd moest worden en om 23:30 werd ik naar de
operatiekamer gereden. Daar werden een aantal vragen gesteld ook of ik nog
gegeten had. Ik had voor dat mijn water brak nog een broodje gegeten want ik
verging van de honger en ik had dat bij de verloskamers al aangegeven, maar die
was het schijnbaar vergeten door te geven. Toen zei hij ja maar dan mogen we je
niet onder narcose brengen. Toen zakte de moed al in mijn schoenen en dacht ik
nou moet ik wachten tot morgen en ik wil gewoon dat het nu klaar is. Toen zei
hij “we kunnen je wel een ruggenprik geven, maar daar moet je wel toestemming
voor geven”. Die keuze was snel gemaakt ondanks dat ik doodsbang was want ik
had nog nooit in het ziekenhuis of op een operatietafel gelegen. De ruggenprik
viel hartstikke mee en ik heb er niks van gevoeld. Om 00:15 werd ik alweer naar
boven gereden. De arts kwam later nog even bij ons om na te praten en zij gaf
ook aan dat het duidelijk het TTS-syndroom was waar onze kindjes aan dood zijn
gegaan. Je zag het ook duidelijk want de ene was heel rood en de ander wit. Ze
vertelde ook dat als deze zwangerschap goed was gegaan dit een hele vervelde zwangerschap
was geweest met bedrust, vroeggeboorte noem maar op eigenlijk alles waar ik zo
verschrikkelijk bang voor was. De volgende dag mocht ik om 8:30 naar huis en
zijn we naar de begraafplaats toe gereden. Daar hebben we onze schatjes
begraven. Het was heel emotioneel maar tegelijk ook mooi. Daarna zijn we naar
mijn ouders en schoonouders toe gegaan.

Nu zijn we alweer 4 maanden verder en er gaat geen dag
voorbij dat ik niet aan ze denk. Toch heb ik er wel vrede mee nu en ben ik weer
volop aan het genieten van onze heerlijke dochter.

Kyenta doet het super goed. Ze is altijd vrolijk, ze heeft
zo klein als ze is al verschrikkelijke humor, zodra ze muziek hoort staat ze al
met haar heerlijke kleine kontje te draaien, ze is verschrikkelijk ondeugend,
heel erg ondernemend, totaal niet kleinzerig, ze eet goed, slaapt goed, groeit
goed, ze zwaait naar
iedereen, ze zegt papa, mama, oma en opa kortom gewoon een heel gelukkig en tevreden
meisje! Sinds een week doet ze al stapjes alleen dus je zou kunnen zeggen dat
ze al loopt en dat met haar 10 maandjes. We zijn zo ongelooflijk trots op onze
dochter. Over 2 maandjes wordt ze al weer 1 jaar god wat gaat dat snel zeg. 9
oktober vieren we haar verjaardag en die van haar broer want die is een dag
later jarig. Aankomende dinsdag moeten we weer naar het consultatiebureau en
krijgt ze haar prikjes weer. Ik zie er heel erg tegen op, maar het is voor haar eigen bestwil zullen we maar zeggen. Ik ben zo benieuwd wat ze weer gegroeid en aangekomen is. 2 maanden geleden woog ze 9820 en was ze 74cm lang.

Nou ik ga weer stoppen.

Tot snel allemaal.

Kus, Sharony en Kyenta